Souvenirs kopen & de terugreis
Door: Eva Verhoeff
Blijf op de hoogte en volg Eva
04 November 2006 | ,
vervolg dinsdag 31 oktober
In Narok worden we afgezet bij het sjiekste hotel van Narok volgens de Lonely planet; Chambai Hotel. In de Lonely Planet staat dat het hotel kingsizekamers heeft met grote breedbeeldtv's. Om het nog extra te overdrijven wordt verteld dat je je in het hotel als een koning in zijn porseleinen kasteel waant. En dat alles voor maar 1500 shilling per nacht. Dat is ongeveer 15 euro en niet eens per persoon. Nou dat willen we wel eens proberen! De stad ziet er al net zo armoedig uit als de rest van de steden in Kenia. Veel woningen gemaakt van leem met golfplaten daken. Hier zijn echter ook wat stenen huizen te vinden. Over de weg lopen kuddes koeien. Ook zijn er veel Masaai mensen te vinden, te herkennen aan hun uitgerekte oren en de om hun heengeslagen rode kleden. We vragen ons af waar in deze stad toch dat sjieke hotel moet staan..Dan doemt er opeens een groot stenen gebouw op tussen de houten marktkraampjes. Dat moet het zijn! Het ziet er niet verkeerd uit, voor Keniaanse begrippen zelfs sjiek. Eenmaal binnen checken we in en lopen we vlug naar onze 'kingsize' kamer. Vol spanning openen we de deur, mwah...niet verkeerd, geen kingsize maar in ieder geval elektriciteit en een knop om het warm water aan te doen. De breedbeeldtv blijkt het formaat van een computerscherm te hebben maar daar zullen we toch weinig gebruik van maken. En zo ie zo, in dit land is een tv uniek dus het is een wonder dat er een staat. De badkamer ziet er schoon uit. Genoeg gezien van de kamer, we gaan souvenirs kopen voor het thuisfront! Al snel zie ik een marktkraampje waar ze schoenen aan het maken zijn van autobanden! Mooi die neem ik mee! Echt bijzonder hoe creatief ze hier zijn met materialen. Alles wat ze hebben benutten ze optimaal! We gaan op zoek naar een eettentje. Dat is in deze stad niet echt makkelijk te herkennen. In Kenia noemen ze een restaurant nl. ook vaak hotel. Dus als je een hotel binnenloopt om te een slaapkamer te vinden kan dat wel eens tegenvallen als je alleen maar etende mensen ziet. We denken een restaurantje gevonden te hebben waar we ook patat kunnen eten met kip. Als we binnenstappen gaan we op zoek naar een bar of iets dergelijk om onze bestelling door te geven. Om ons heen zien we alleen maar kipetende mensen. Ze zitten aan tafels, op tafels, aan de bar, waar we ook kijken alleen maar kippenvlees wat door de Kenianen met de vingers wordt opgegeten. Omdat we er weinig hoop op hebben hier meer dan kip te vinden, stappen we weer uit het restaurant en gaan op zoek naar een andere. We vinden er weer een. Eenmaal binnen bestellen we kip met patat. De ober verteld ons dat dit er niet is maar dat ie wel een heel ander lekker menu voor ons heeft. We wagen het erop en 2 minuten later staat er een groot bord met rijst en iets van vlees voor ons. We vragen ons maar niet af wat voor vlees we aan het eten zijn. Het smaakt in ieder geval lekker en na het eten vraag ik aan de ober wat het is. Het is vlees van een koe, maar welk gedeelte ben ik helaas niet achter gekomen. Ze eten hier de lever en de darmen ook op dus het zou kunnen dat dat onze maag heeft bereikt. Nou ja het was lekker in ieder geval! We lopen verder over de markt, er wordt veel fruit verkocht, kleding en maar weinig souvenirs helaas. Er staan een aantal kraampjes waar we direct worden aangeklampt door de verkopers met de vraag wat we willen kopen. Als echte Nederlanders kijken we veel maar kopen we weinig. Het zijn vooral veel kralenkettingen van de Masaai en houten beestjes. Allemaal heel mooi maar niet iedereen thuis zal een kralenketting gaan dragen en allemaal houten beestjes zullen er voor zorgen dat ik ook op de terugweg overgewicht heb op het vliegveld. Dat lijkt me dus niet zo'n goed idee. Na een poosje door de stad gewandeld te hebben waar we erg opvallen als enige twee blanken(dat Ron een knalgeel voetbalshirt van Barcelona versterkt dit ook nog eens) zien we een cybercafé. Daar checken we onze mail, msnnen met het thuisfront etc. Vervolgens brengen we een bezoek aan het Nationaal Museum van Kenia. We zijn niet alleen de enige twee blanken maar ook de enige twee bezoekers. In het museum staan allerlei sieraden van de Masaai uitgestald en wordt veel over de geschiedenis van de Masaai verteld. Naast voorwerpen wordt er ook een half uur durende film getoond over de Masaai. Erg interessant en door deze film begrijp je ook wat meer de gedachte achter hun leefwijze. Na het bezoek aan het museum vinden we nog een souvenir winkel waar we een aantal souvenirs kopen. Daarna wordt het al snel donker en is het tijd om naar onze hotelkamer te gaan. In het hotel eten we wat en daarna kletsen we nog na over de dag in de hotelkamer. Ron probeert de douche uit waar helaas geen warm water uitkomt...
Woensdag 1 november
De volgende dag douchen we ons onder de lauwe douche. Niet alleen wordt jezelf nat onder de douche maar ook de WC, de wastafel, tja eigenlijk de hele badkamer. Maar goed, er is een douche en er komt water uit! Helemaal fris genieten we van een ontbijtje in het hotel. We checken uit en rollen met onze koffers over de zanderige straten van Narok naar het plein waar de bussen naar Nairobi vertrekken. We kunnen kiezen uit een kleine matatu, officieel bedoeld voor ongeveer 10 passagiers maar hier gebruikt voor het vervoeren van rond de 21 mensen, of een grote matatu, ook wel bus genoemd waar je nog best comfortabel kunt zitten. Aangezien we koffers bij ons hebben en niet graag twee uur lang de ellebogen van medereizigers in onze rug, gezicht etc. willen voelen, kiezen we voor de grote matatu. We staan klaar voor vertrek om half 9 's ochtends, de bus zal echter pas om 10.00 uur vertrekken wordt ons verteld. Onze koffers worden deze keer niet op het dak gebonden maar in de bus gezet. Ideaal, kunnen we ze goed in de gaten houden. De bus wordt steeds voller en uiteindelijk vertrekken we pas om 11 uur. Mijn blaas staat dan eigenlijk op knappen maar volgens dezelfde Lonely Planet gids is het slechts 2 uur rijden naar Nairobi. Dat moet ik redden! De weg vanuit Narok naar Nairobi is erg slecht. Er ligt wel asfalt maar doordat het niet onderhouden is, zitten er grote gaten in de weg waar de chauffeur in slakkengang om heen stuurt. Onderweg worden bij verschillende dorpjes mensen opgepikt. Je vraagt je steeds weer af waar die mensen vandaan komen. Om je heen zie je alleen maar woestijnvlakte en dan opeens staan er wat mensen op de bus te wachten..De uren verstrijken en na 4 uur is mijn blaas aardig opgerekt. Uiteindelijk komen we pas om 15.00 uur in Nairobi aan! Maar dan zijn we er nog niet. Nu is het zaak om bij de jeugdherberg te komen waar we ook op de heenweg hebben geslapen. We worden met de bus afgezet in wat je in Nederland een ghetto wijk zou noemen. Euhm..taxi!! Gelukkig weet de buschauffeur een taxi voor ons te regelen. We stappen snel in met onze koffers en om half 4 zijn we dan eindelijk op de plaats van bestemming, de jeugdherberg! We spreken met de taxichauffeur meteen af dat hij ons morgen naar het vliegveld zal brengen.
Bij het jeugdhotel boeken we een kamer, het is een kleinere kamer dan de vorige keer. Er staat een stapelbed in en met koffers erin kan de deur nog nauwelijks open. Maar we zijn er!! Aangezien we nog niet voor iedereen souvenirs hebben gekocht willen we nog even de stad in. Aangezien Nairobi erg crimineel is, regelt een medewerker van de jeugdherberg een taxi voor ons met persoonlijke begeleider. De taxichauffeur rijdt ons naar een souvenirwinkel en de persoonlijke begeleider loopt met ons mee om ons te beschermen tegen criminelen. We kopen een aantal souvenirs, proberen wat af te dingen op de prijs. Na heel wat shilling lichter en leuke souvenirs zwaarder, lopen we - denken wij - terug met onze taxichauffeur. Dit blijkt echter onze taxichauffeur helemaal niet te zijn maar iemand die ons in zijn taxi wil lokken. Gelukkig komt onze persoonlijke begeleider achter ons aangesneld en brengt ons bij onze echte taxichauffeur die op ons heeft gewacht. Eenmaal in de taxi worden de deuren vergrendeld. Wow! Dit is best een enge stad! Het verkeer is erg hectisch. Bij kruispunten zijn nauwelijks stoplichten of verkeersagenten te vinden. Dit zorgt vaak voor opstoppingen. Niemand laat elkaar voor en het komt vaak voor dat er op een kruispunt vier auto's stilstaan die allemaal een andere kant op willen en elkaar allemaal in de weg staan. Ongelofelijk! Weer een ervaring rijker. Terug in het jeugdhotel komen we twee Amerikaanse vrouwen tegen. We raken aan de praat met elkaar. Ze werken voor het peace project waarvoor ze zo'n 2 jaar in Afrika doorbrengen. Veelal logeren ze bij de plaatselijke bevolking om projecten uit te voeren. Een van de projecten waar ze mee bezig zijn is dat ze vrouwen uit de prostitutie proberen te krijgen door nieuwe banen te creeren. Een mooi iniatief! Leuk om deze verhalen te horen. Na ongeveer een uur met elkaar gepraat te hebben, brengen we de souvenirs naar onze kamer. We begeven ons naar de kantine van de jeugdherberg om wat te eten. Helaas is de stroom uitgevallen en is er geen elektriciteit om iets te bereiden. Iemand van de jeugdherberg begeleid ons naar een dichtbij gelegen snackbar. We eten en praten wat. Ondertussen regent het pijpenstelen! Na het eten en wanneer het weer droog is lopen we terug. Aangezien de elektriciteit het nog steeds niet doet en er dus ook geen licht is, kopen we een kaars en begeven ons naar onze kamer. We gaan al vroeg slapen.
Donderdag 2 november
Om 06.00 uur gaat de wekker. Eigenlijk achterlijk vroeg want het vliegtuig gaat pas om 11.39 de lucht in. Maar we willen onze koffers nog even goed indelen, souvenirs goed inpakken en wassen en aankleden. Ik neem een lekkere koude douche en kleed me snel aan. Aangezien het in Nederland vermoedelijk al koud is, doe ik mijn fleece-trui bij mij handbagage. Rond half 8 staat onze taxi - chauffeur klaar om ons naar het vliegveld te brengen. We vragen hoeveel het ons gaat kosten. 2.000 shilling! Dat is 10 euro meer dan gisteren. We dingen nog wat af tot 17.000 shilling en dan gaan we rijden. Ik zoek in de auto naar de gordel aangezien je hier gearresteerd kan worden als je je gordel niet om hebt. Ik zie echter nergens een gordel dus kan ik hem helaas niet om doen. We gaan op weg naar het vliegveld. Als we bijna bij het vliegveld zijn is er plots een politiecheck. We worden aangehouden als blijkt dat ik mijn gordel niet om heb. Aangezien mannen hier nauwelijks met vrouwen praten, vraagt de politie-agent aan Ron wat we er aan gaan doen dat madam haar gordel niet om heeft. Ik zweet peentjes achter in die auto en ben tegelijkertijd pissig dat ze niet gewoon aan mij vragen waarom ik hem niet om heb. Ron zegt dat er geen gordel zit. De taxi chauffeur haalt zijn trui van de achterbank en trekt onder de stoel van de achterbank opeens een gordel tevoorschijn. Damn...hij heeft ons gewoon er in geluisd. De politieagent geeft aan dat Ron 2.000 shilling moet betalen voordat we door mogen rijden. Hij weet het bedrag te verlagen naar 1.000 shilling. Snel doe ik de gordel om en we rijden verder naar het vliegveld. Wat heb ik een hekel aan die taxi-chauffeur! Een fooi kan die in ieder geval vergeten! Aangekomen bij het vliegveld stappen we snel uit en rollen weg met onze koffers! Voor het vliegveld komt een man met een pakje van het vliegveld ons tegemoet en begeleid Ron naar een kantoortje waar we alvast in kunnen checken. Alleen Ron hoeft mee, ik kan volgens de medewerkers wel buiten wachten met de bagage. Ik vind het een beetje vreemd, inchecken doe je toch altijd met je koffers? Een beetje angstig wacht ik tot Ron terugkomt. In het kantoortje heeft een man onze tickets zogenaamd gecheckt en gezegd dat we nu echt in kunnen checken. Voor de service wordt 1.000 shilling gevraagd! Volgens ons worden we opgelicht waar we bij staan. Ron geeft allebei 50 shilling. Daarna lopen we snel het gebouw van het vliegveld binnen, door de veiligheidspoortjes door, naar de echte incheckbalies. Iedereen die ons verder aanspreekt negeren we, want we vertrouwen even niemand meer! Met maar 15 kilo in mijn koffer check ik uiteindelijk in. Na nog wat tax free shoppen gaan we om 11.39 precies de lucht in op weg naar Nederland.
Vier films en drie maaltijden later komen we om 18.17 uur aan in Nederland. Pap, mam en ier staan me op te wachten...Weer terug in Nederland met heel wat ervaringen rijker!! Het was super en ik denk zeker nog een keer terug te gaan naar dat mooie Kenia!!!
Liefs, Eva
In Narok worden we afgezet bij het sjiekste hotel van Narok volgens de Lonely planet; Chambai Hotel. In de Lonely Planet staat dat het hotel kingsizekamers heeft met grote breedbeeldtv's. Om het nog extra te overdrijven wordt verteld dat je je in het hotel als een koning in zijn porseleinen kasteel waant. En dat alles voor maar 1500 shilling per nacht. Dat is ongeveer 15 euro en niet eens per persoon. Nou dat willen we wel eens proberen! De stad ziet er al net zo armoedig uit als de rest van de steden in Kenia. Veel woningen gemaakt van leem met golfplaten daken. Hier zijn echter ook wat stenen huizen te vinden. Over de weg lopen kuddes koeien. Ook zijn er veel Masaai mensen te vinden, te herkennen aan hun uitgerekte oren en de om hun heengeslagen rode kleden. We vragen ons af waar in deze stad toch dat sjieke hotel moet staan..Dan doemt er opeens een groot stenen gebouw op tussen de houten marktkraampjes. Dat moet het zijn! Het ziet er niet verkeerd uit, voor Keniaanse begrippen zelfs sjiek. Eenmaal binnen checken we in en lopen we vlug naar onze 'kingsize' kamer. Vol spanning openen we de deur, mwah...niet verkeerd, geen kingsize maar in ieder geval elektriciteit en een knop om het warm water aan te doen. De breedbeeldtv blijkt het formaat van een computerscherm te hebben maar daar zullen we toch weinig gebruik van maken. En zo ie zo, in dit land is een tv uniek dus het is een wonder dat er een staat. De badkamer ziet er schoon uit. Genoeg gezien van de kamer, we gaan souvenirs kopen voor het thuisfront! Al snel zie ik een marktkraampje waar ze schoenen aan het maken zijn van autobanden! Mooi die neem ik mee! Echt bijzonder hoe creatief ze hier zijn met materialen. Alles wat ze hebben benutten ze optimaal! We gaan op zoek naar een eettentje. Dat is in deze stad niet echt makkelijk te herkennen. In Kenia noemen ze een restaurant nl. ook vaak hotel. Dus als je een hotel binnenloopt om te een slaapkamer te vinden kan dat wel eens tegenvallen als je alleen maar etende mensen ziet. We denken een restaurantje gevonden te hebben waar we ook patat kunnen eten met kip. Als we binnenstappen gaan we op zoek naar een bar of iets dergelijk om onze bestelling door te geven. Om ons heen zien we alleen maar kipetende mensen. Ze zitten aan tafels, op tafels, aan de bar, waar we ook kijken alleen maar kippenvlees wat door de Kenianen met de vingers wordt opgegeten. Omdat we er weinig hoop op hebben hier meer dan kip te vinden, stappen we weer uit het restaurant en gaan op zoek naar een andere. We vinden er weer een. Eenmaal binnen bestellen we kip met patat. De ober verteld ons dat dit er niet is maar dat ie wel een heel ander lekker menu voor ons heeft. We wagen het erop en 2 minuten later staat er een groot bord met rijst en iets van vlees voor ons. We vragen ons maar niet af wat voor vlees we aan het eten zijn. Het smaakt in ieder geval lekker en na het eten vraag ik aan de ober wat het is. Het is vlees van een koe, maar welk gedeelte ben ik helaas niet achter gekomen. Ze eten hier de lever en de darmen ook op dus het zou kunnen dat dat onze maag heeft bereikt. Nou ja het was lekker in ieder geval! We lopen verder over de markt, er wordt veel fruit verkocht, kleding en maar weinig souvenirs helaas. Er staan een aantal kraampjes waar we direct worden aangeklampt door de verkopers met de vraag wat we willen kopen. Als echte Nederlanders kijken we veel maar kopen we weinig. Het zijn vooral veel kralenkettingen van de Masaai en houten beestjes. Allemaal heel mooi maar niet iedereen thuis zal een kralenketting gaan dragen en allemaal houten beestjes zullen er voor zorgen dat ik ook op de terugweg overgewicht heb op het vliegveld. Dat lijkt me dus niet zo'n goed idee. Na een poosje door de stad gewandeld te hebben waar we erg opvallen als enige twee blanken(dat Ron een knalgeel voetbalshirt van Barcelona versterkt dit ook nog eens) zien we een cybercafé. Daar checken we onze mail, msnnen met het thuisfront etc. Vervolgens brengen we een bezoek aan het Nationaal Museum van Kenia. We zijn niet alleen de enige twee blanken maar ook de enige twee bezoekers. In het museum staan allerlei sieraden van de Masaai uitgestald en wordt veel over de geschiedenis van de Masaai verteld. Naast voorwerpen wordt er ook een half uur durende film getoond over de Masaai. Erg interessant en door deze film begrijp je ook wat meer de gedachte achter hun leefwijze. Na het bezoek aan het museum vinden we nog een souvenir winkel waar we een aantal souvenirs kopen. Daarna wordt het al snel donker en is het tijd om naar onze hotelkamer te gaan. In het hotel eten we wat en daarna kletsen we nog na over de dag in de hotelkamer. Ron probeert de douche uit waar helaas geen warm water uitkomt...
Woensdag 1 november
De volgende dag douchen we ons onder de lauwe douche. Niet alleen wordt jezelf nat onder de douche maar ook de WC, de wastafel, tja eigenlijk de hele badkamer. Maar goed, er is een douche en er komt water uit! Helemaal fris genieten we van een ontbijtje in het hotel. We checken uit en rollen met onze koffers over de zanderige straten van Narok naar het plein waar de bussen naar Nairobi vertrekken. We kunnen kiezen uit een kleine matatu, officieel bedoeld voor ongeveer 10 passagiers maar hier gebruikt voor het vervoeren van rond de 21 mensen, of een grote matatu, ook wel bus genoemd waar je nog best comfortabel kunt zitten. Aangezien we koffers bij ons hebben en niet graag twee uur lang de ellebogen van medereizigers in onze rug, gezicht etc. willen voelen, kiezen we voor de grote matatu. We staan klaar voor vertrek om half 9 's ochtends, de bus zal echter pas om 10.00 uur vertrekken wordt ons verteld. Onze koffers worden deze keer niet op het dak gebonden maar in de bus gezet. Ideaal, kunnen we ze goed in de gaten houden. De bus wordt steeds voller en uiteindelijk vertrekken we pas om 11 uur. Mijn blaas staat dan eigenlijk op knappen maar volgens dezelfde Lonely Planet gids is het slechts 2 uur rijden naar Nairobi. Dat moet ik redden! De weg vanuit Narok naar Nairobi is erg slecht. Er ligt wel asfalt maar doordat het niet onderhouden is, zitten er grote gaten in de weg waar de chauffeur in slakkengang om heen stuurt. Onderweg worden bij verschillende dorpjes mensen opgepikt. Je vraagt je steeds weer af waar die mensen vandaan komen. Om je heen zie je alleen maar woestijnvlakte en dan opeens staan er wat mensen op de bus te wachten..De uren verstrijken en na 4 uur is mijn blaas aardig opgerekt. Uiteindelijk komen we pas om 15.00 uur in Nairobi aan! Maar dan zijn we er nog niet. Nu is het zaak om bij de jeugdherberg te komen waar we ook op de heenweg hebben geslapen. We worden met de bus afgezet in wat je in Nederland een ghetto wijk zou noemen. Euhm..taxi!! Gelukkig weet de buschauffeur een taxi voor ons te regelen. We stappen snel in met onze koffers en om half 4 zijn we dan eindelijk op de plaats van bestemming, de jeugdherberg! We spreken met de taxichauffeur meteen af dat hij ons morgen naar het vliegveld zal brengen.
Bij het jeugdhotel boeken we een kamer, het is een kleinere kamer dan de vorige keer. Er staat een stapelbed in en met koffers erin kan de deur nog nauwelijks open. Maar we zijn er!! Aangezien we nog niet voor iedereen souvenirs hebben gekocht willen we nog even de stad in. Aangezien Nairobi erg crimineel is, regelt een medewerker van de jeugdherberg een taxi voor ons met persoonlijke begeleider. De taxichauffeur rijdt ons naar een souvenirwinkel en de persoonlijke begeleider loopt met ons mee om ons te beschermen tegen criminelen. We kopen een aantal souvenirs, proberen wat af te dingen op de prijs. Na heel wat shilling lichter en leuke souvenirs zwaarder, lopen we - denken wij - terug met onze taxichauffeur. Dit blijkt echter onze taxichauffeur helemaal niet te zijn maar iemand die ons in zijn taxi wil lokken. Gelukkig komt onze persoonlijke begeleider achter ons aangesneld en brengt ons bij onze echte taxichauffeur die op ons heeft gewacht. Eenmaal in de taxi worden de deuren vergrendeld. Wow! Dit is best een enge stad! Het verkeer is erg hectisch. Bij kruispunten zijn nauwelijks stoplichten of verkeersagenten te vinden. Dit zorgt vaak voor opstoppingen. Niemand laat elkaar voor en het komt vaak voor dat er op een kruispunt vier auto's stilstaan die allemaal een andere kant op willen en elkaar allemaal in de weg staan. Ongelofelijk! Weer een ervaring rijker. Terug in het jeugdhotel komen we twee Amerikaanse vrouwen tegen. We raken aan de praat met elkaar. Ze werken voor het peace project waarvoor ze zo'n 2 jaar in Afrika doorbrengen. Veelal logeren ze bij de plaatselijke bevolking om projecten uit te voeren. Een van de projecten waar ze mee bezig zijn is dat ze vrouwen uit de prostitutie proberen te krijgen door nieuwe banen te creeren. Een mooi iniatief! Leuk om deze verhalen te horen. Na ongeveer een uur met elkaar gepraat te hebben, brengen we de souvenirs naar onze kamer. We begeven ons naar de kantine van de jeugdherberg om wat te eten. Helaas is de stroom uitgevallen en is er geen elektriciteit om iets te bereiden. Iemand van de jeugdherberg begeleid ons naar een dichtbij gelegen snackbar. We eten en praten wat. Ondertussen regent het pijpenstelen! Na het eten en wanneer het weer droog is lopen we terug. Aangezien de elektriciteit het nog steeds niet doet en er dus ook geen licht is, kopen we een kaars en begeven ons naar onze kamer. We gaan al vroeg slapen.
Donderdag 2 november
Om 06.00 uur gaat de wekker. Eigenlijk achterlijk vroeg want het vliegtuig gaat pas om 11.39 de lucht in. Maar we willen onze koffers nog even goed indelen, souvenirs goed inpakken en wassen en aankleden. Ik neem een lekkere koude douche en kleed me snel aan. Aangezien het in Nederland vermoedelijk al koud is, doe ik mijn fleece-trui bij mij handbagage. Rond half 8 staat onze taxi - chauffeur klaar om ons naar het vliegveld te brengen. We vragen hoeveel het ons gaat kosten. 2.000 shilling! Dat is 10 euro meer dan gisteren. We dingen nog wat af tot 17.000 shilling en dan gaan we rijden. Ik zoek in de auto naar de gordel aangezien je hier gearresteerd kan worden als je je gordel niet om hebt. Ik zie echter nergens een gordel dus kan ik hem helaas niet om doen. We gaan op weg naar het vliegveld. Als we bijna bij het vliegveld zijn is er plots een politiecheck. We worden aangehouden als blijkt dat ik mijn gordel niet om heb. Aangezien mannen hier nauwelijks met vrouwen praten, vraagt de politie-agent aan Ron wat we er aan gaan doen dat madam haar gordel niet om heeft. Ik zweet peentjes achter in die auto en ben tegelijkertijd pissig dat ze niet gewoon aan mij vragen waarom ik hem niet om heb. Ron zegt dat er geen gordel zit. De taxi chauffeur haalt zijn trui van de achterbank en trekt onder de stoel van de achterbank opeens een gordel tevoorschijn. Damn...hij heeft ons gewoon er in geluisd. De politieagent geeft aan dat Ron 2.000 shilling moet betalen voordat we door mogen rijden. Hij weet het bedrag te verlagen naar 1.000 shilling. Snel doe ik de gordel om en we rijden verder naar het vliegveld. Wat heb ik een hekel aan die taxi-chauffeur! Een fooi kan die in ieder geval vergeten! Aangekomen bij het vliegveld stappen we snel uit en rollen weg met onze koffers! Voor het vliegveld komt een man met een pakje van het vliegveld ons tegemoet en begeleid Ron naar een kantoortje waar we alvast in kunnen checken. Alleen Ron hoeft mee, ik kan volgens de medewerkers wel buiten wachten met de bagage. Ik vind het een beetje vreemd, inchecken doe je toch altijd met je koffers? Een beetje angstig wacht ik tot Ron terugkomt. In het kantoortje heeft een man onze tickets zogenaamd gecheckt en gezegd dat we nu echt in kunnen checken. Voor de service wordt 1.000 shilling gevraagd! Volgens ons worden we opgelicht waar we bij staan. Ron geeft allebei 50 shilling. Daarna lopen we snel het gebouw van het vliegveld binnen, door de veiligheidspoortjes door, naar de echte incheckbalies. Iedereen die ons verder aanspreekt negeren we, want we vertrouwen even niemand meer! Met maar 15 kilo in mijn koffer check ik uiteindelijk in. Na nog wat tax free shoppen gaan we om 11.39 precies de lucht in op weg naar Nederland.
Vier films en drie maaltijden later komen we om 18.17 uur aan in Nederland. Pap, mam en ier staan me op te wachten...Weer terug in Nederland met heel wat ervaringen rijker!! Het was super en ik denk zeker nog een keer terug te gaan naar dat mooie Kenia!!!
Liefs, Eva
-
05 November 2006 - 15:36
Ibo En Dieuwer.:
Hoi Eva. Wat een waardeloos afscheid van Kenia. Een tip. Laat de volgende keer alles regelen door de jeugdherberg. Daar betaalje 1000 ksh voor een rit naar het vliegveld. Voor nu, geniet van de "luxe" in Nederland en ik hoop dat er veel aandacht is voor je verhalen. We spreken je binnenkort. -
08 November 2006 - 09:26
Lotte:
Lieve eef, Grappig om je verhalen te lezen joh! Aadig wat meegemaakt! Hier ist nog top, afscheid zit er ook aan te komen!
Tot snel!
Kus lot -
08 November 2006 - 19:33
Doortje:
Hoi Eva. Ik heb met veel plezier je verhalen zitten lezen. Wat een ervaringen allemaal. En wat een vervelende afscheid, zo op het laatst. Kan alweer een beetje wennen aan het Nederlandse leven en het weer?
We mailen, groetjes Doortje
